Κωνσταντίνα Μόσχου: «Με το πέρασμα του χρόνου ακόμα και η καμένη γη γίνεται γόνιμη και όλα αναγεννιούνται»

Ερωτικές σχέσεις, συζυγικές σχέσεις, αδερφικές σχέσεις και στη μέση ένα πτώμα. Μυστικά, ψέματα, φόβοι, κρυφές συμφωνίες και πολλά άλλα συνθέτουν την πλοκή του νέου βιβλίου της Κωνσταντίνας Μόσχου, που κυκλοφόρησε εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Bell (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κυρία Μόσχου, το νέο σας βιβλίο, που κυκλοφόρησε πρόσφατα έχει τίτλο «Σταχτόνερο». Γιατί επιλέξατε έναν τίτλο σαν αυτόν;

Ο τίτλος εξηγείται καλύτερα μέσα στο ίδιο το βιβλίο. Με λίγα λόγια, που όμως χάνουν την αξία τους σε σχέση με το περιεχόμενο, χρησιμοποίησα το σταχτόνερο επειδή είναι το πιο απλό υλικό, από το οποίο μπορείς να πετύχεις την καθαρότητα. Αντιπροσωπεύει λοιπόν την κάθαρση που έρχεται αργά ή γρήγορα. Μπορεί να έχουμε χάσει ή να χαθούν τα κεκτημένα μας, αλλά πατώντας πάνω σε καμένη γη, διαπιστώνουμε πως αυτή με το πέρασμα του χρόνου γίνεται γόνιμη, και όλα γεννιούνται από την αρχή. Αυτό που συμβαίνει στους ήρωές μου, συμβαίνει και στην πραγματική ζωή.

 Η πλοκή βασίζεται στο μίσος ή την αγάπη;

Στην πραγματικότητα πρόκειται για την αιώνια πάλη ανάμεσα στα αντίθετα άκρα μίσους-αγάπης. Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, φαίνεται πως το μίσος είναι κυρίαρχο. Όλοι οι χαρακτήρες είναι γεμάτοι με ελαττώματα και προσπαθούν να κρύψουν όσα γνωρίζουν για την υπόθεση του φόνου της ηρωίδας. Αυτό είναι πραγματικά δεσμευτικό με τόσους ανθρώπους σε αδιέξοδο, ακόμα περισσότερο όταν ισχυρίζονται ότι αγαπούν. Χρειαζόταν λοιπόν κάποιος να τους ταρακουνήσει, και αυτή είναι ένα καινούργιο πρόσωπο, η ξένη που καταφθάνει στο χωριό όπου εκτυλίσσεται η πλοκή. Ποιος θα κερδίσει στο τέλος, το καλό ή το κακό, είναι το ερώτημα που δεν έχει απάντηση, εξαρτάται από την περίπτωση. Ίσως να μην είναι κανένα από τα δύο ο νικητής, γιατί πάντοτε υπάρχουν και οι παράπλευρες απώλειες.

Ποιοι είναι οι «άνθρωποι- ακρίδες»;

Οι άνθρωποι-ακρίδες είναι αυτοί ακριβώς που αντιπροσωπεύουν τον χαρακτήρα μιας ακρίδας. Ζουν κοπαδιαστά ή μόνοι, με κοινό χαρακτηριστικό τον εγωισμό, την απληστία και την επιθετικότητα. Στο Σταχτόνερο, είναι οι άνθρωποι που περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να επιτεθούν σε οτιδήποτε είναι πιο αδύναμο από εκείνους. Σε μια κλειστή κοινωνία, ή σε μια ομάδα, θα πρέπει να ανήκει κάποιος σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων, αλλιώς θα μείνει στο περιθώριο ή θα «φαγωθεί» από τις υπόλοιπες «ακρίδες». Καταλαβαίνετε πόσο τραγικό είναι για τους ήρωες του βιβλίου μου, και πως θα πρέπει να αντιδράσουν. Να γιατί είναι αναγκαίο να έρθει η κάθαρση στο τέλος, έστω και μετά από χρόνια.

Υπάρχει όριο «καλής» και «κακής» ζήλειας; Εσείς ζηλεύετε; Ποια είναι η πιο ακραία αντίδραση ζήλειας που έχετε βιώσει;

Πιστεύω ότι η ζήλεια δεν έχει επίθετο, δεν υπάρχει καλή ή κακή, είναι ένα ψυχοφθόρο συναίσθημα και μακαρίζω τον εαυτό μου που δεν το κουβαλάω πια. Το υγιές είναι να θαυμάζεις κάποιον ή κάτι, και να προσπαθείς να φτάσεις στο επίπεδό του και σίγουρα όχι ανταγωνιστικά. Στην ερωτική ζήλεια είναι διαφορετικά. Είναι ένα συναίσθημα με καταστροφικές συνέπειες και δεν ελέγχεται. Προσωπικά, δεν αναλώνομαι με αρνητικά συναισθήματα όπως αυτό, γιατί θέλω να ζω ήρεμα και απλά, η ζήλεια είναι ένδειξη ανωριμότητας και εγωισμού. Οι περιγραφές μέσα στο βιβλίο αυτών των συναισθημάτων γίνονται με σκοπό να δείξουν πόσο ολέθρια είναι, και πόσο δυστυχισμένοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν τα αφήνουν να φωλιάζουν μέσα τους. Θα μπορούσα να σας απαριθμήσω αρκετές ακραίες αντιδράσεις που έχω βιώσει, όπως όλοι μας, αλλά δεν έχει νόημα γιατί έτσι αναπαράγεται η κακία. Γι’ αυτό έχω πατήσει  delete.

Διαβάζει ο Έλληνας αναγνώστης Έλληνες συγγραφείς;

Πιστεύω πως σε ένα μεγάλο βαθμό, οι Έλληνες αναγνώστες εντυπωσιάζονται από την επιτυχία διεθνών συγγραφέων και γι’ αυτό τους προτιμούν, ενώ υπάρχει και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αναγνωστών που αρνείται να διαβάσει έστω κι ένα βιβλίο ελληνικό. Ίσως οι εξωτικοί προορισμοί, τα ταξίδια του νου σε άλλες χώρες, να τους δημιουργούν μια περίεργη σαγήνη. Σκεφτείτε πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να διανύσουμε, ώσπου να καταλάβουμε πως το κτηνώδες φουά γκρα μπορεί κάλλιστα να αντικατασταθεί από τον φτωχό τραχανά, αρκεί να τον συστήσει ως γκουρμέ ένας μεγάλος σεφ.

Ποιο σχόλιο που ακούσατε από αναγνώστη, σάς έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση;

«Κάποιοι από τη φύση τους γεννιούνται πιο δυνατοί». Με εντυπωσίασε αυτό το σχόλιο, γιατί στο βιβλίο παρακολουθούμε την ιστορία ενός μικρού παιδιού που τα κατάφερε, παρά τις αντιξοότητες. Πώς γίνεται ενώ δυο παιδιά έζησαν το ίδιο συμβάν, στο ίδιο περιβάλλον, το ένα να πηγαίνει στην αυτοκαταστροφή του, ενώ το άλλο να έχει ωριμάσει και να ζει φυσιολογικά; Με έβαλε πραγματικά σε σκέψεις.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Όπως πάντα, είμαι δύο τρία βιβλία μπροστά και συνεχίζω να γράφω. Το επόμενο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει, θα είναι πιθανότατα ένα ευχάριστο αστυνομικό με τον απρόβλεπτο ντετέκτιβ Στάθη Παντελιά. Ελπίζω σύντομα να πάρει το δρόμο του από τις Εκδόσεις Bell, εκτός και αν προτιμηθεί από τον Εκδοτικό κάτι άλλο.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Τη Δευτέρα 20 Μαΐου, θα γίνει παρουσίαση του βιβλίου, στο πλαίσιο του 2^ου Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας του βιβλιοπωλείου Monogram