Μαρία Ράπτη: «Παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας, δεν γνωρίζουμε πώς να δούμε τη ζωή σαν παιχνίδι, σαν γιορτή…»

Αν σκέφτεστε να χαρίσετε το νέο βιβλίο της Μαρίας Ράπτη «Τα Παιδικά Τραγουδάκια» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Bell στο μικρό σας ανηψάκι καλύτερα να το ξανασκεφτείτε… Ο τίτλος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Πρόκειται για ένα καλογραμμένο θρίλερ, που εκτυλίσσεται στην ελληνική ύπαιθρο και είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ).

Κυρία Ράπτη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο.

«Τα Παιδικά Τραγουδάκια» είναι ένα μυθιστόρημα που διαδραματίζεται το 1975 στην ορεινή ελληνική επαρχία. Η ηρωίδα του βιβλίου, η Λίζυ φτάνει στο μέρος αυτό με σκοπό να μετατρέψει μια εγκαταλελειμμένη μονή Παλαιοημερολογητών σε πρότυπο σχολείο με οικοτροφείο, μόνο που πολύ σύντομα τα πράγματα γύρω της αρχίζουν να μην πηγαίνουν και τόσο καλά, και όλα γύρω της σιγά-σιγά μοιάζουν όλο και πιο απειλητικά.

Είναι ένα βιβλίο που πραγματεύεται έννοιες όπως η μνήμη, το τραύμα, η εκμετάλλευση, αλλά την ίδια στιγμή είναι και ένα θρίλερ: σκοπός του είναι να είναι διασκεδαστικό, όπως οφείλουν να είναι όλα τα έργα του είδους.

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ανατριχιάσαμε αρκετές φορές και πάντα μας ερχόταν στο μυαλό αυτό που διαβάσαμε στο ξεκίνημα του βιβλίου. Βασίζεται πράγματι σε αληθινά γεγονότα;

Το βιβλίο είναι σαφώς προϊόν μυθοπλασίας, όμως τα γεγονότα πάνω στα οποία βασίστηκε είναι εξολοκλήρου αληθινά. Μια παλιά ιστορία, που αποκαλύφθηκε το 1950 και είναι σχετικά ξεχασμένη σήμερα, αλλά που στην εποχή της συγκλόνισε τη χώρα. Μια ιστορία που θα θέλαμε πάρα πολύ να μην είναι αλήθεια.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας παιδικό τραγουδάκι;

Αν εννοείτε μέσα από το βιβλίο, νομίζω αυτό που αναγράφεται και στο εξώφυλλο: Τα διαβόλια είναι παιδάκια, δεν προλάβαν παιχνιδάκια. Είναι πολύ ανατριχιαστικό, αλλά ταυτόχρονα κρύβει μέσα του απίστευτη τραγικότητα κι επιπλέον μια τρυφερότητα, μια κατανόηση του τραύματος.

Από τις εισαγωγές των κεφαλαίων, τις οποίες ξεκινάτε με στιχάκια, να περιμένουμε στο μέλλον και ποιητική συλλογή;

Τα στιχάκια που προλογίζουν κάθε κεφάλαιο είναι γραμμένα σε δημώδες ύφος, ένα είδος με το οποίο έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν, στην παράσταση Κάτω Κόσμος -η οποία ήταν γραμμένη εξολοκλήρου σε δημώδη γλώσσα και σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο- μια δουλειά που αγαπώ ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, η ποίηση ως αυτούσια τέχνη δεν βρίσκεται στα άμεσα ενδιαφέροντά μου και σίγουρα υπερβαίνει τις δυνατότητές μου.

Ασχολείσθε και με το θέατρο. Θα ανεβάζατε παράσταση «Τα παιδικά Τραγουδάκια»; Αν σας ζητούσαμε να κάνετε τη διανομή ρόλων, ποιους φαντάζεστε στους πρωταγωνιστικούς; 

Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση! Έχω κυρίως φανταστεί «Τα Παιδικά Τραγουδάκια»  στον κινηματογράφο ή την τηλεόραση-νομίζω ότι η μεταφορά τους στο θέατρο θα απαιτούσε μια πολύ ακριβή παραγωγή (βέβαια τίποτε δεν είναι αδύνατο). Για αυτόν τον λόγο δεν μπορώ εύκολα να σκεφτώ θεατρική διανομή. Στα όνειρά μου πάντως, την τηλεοπτική μεταφορά σκηνοθετεί ο Σωτήρης Τσαφούλιας. 

Πότε χάνει κανείς την εσωτερική του πυξίδα;

Νομίζω όταν δεν την έχει βρει αρκετά νωρίς, στην παιδική ή εφηβική του ηλικία. Ο τρόπος που μεγαλώνουμε, δυστυχώς, συχνά μάς γεμίζει συμπλέγματα, ενοχές και περιορισμούς, αντί να μας εξοπλίζει με δύναμη, με εσωτερική ανεξαρτησία, με ελευθερία.

Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ τους ανθρώπους να «τσαλακώνονται»;

Έχω την εντύπωση ότι αυτό συμβαίνει για τους ίδιους λόγους που προανέφερα. Μεγαλώνουμε δέσμιοι τύπων και εικόνων. Παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας. Δεν γνωρίζουμε πως να δούμε τη ζωή σαν πεδίο ανεξάντλητων δυνατοτήτων, σαν παιχνίδι, σαν γιορτή. 

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο;

Ετοιμάζω, ένα αρκετά διαφορετικό βιβλίο το οποίο όμως πάλι θα βαδίζει στα μονοπάτια του μυστηρίου και του θρίλερ.

Σας ευχαριστούμε πολύ!

Σας ευχαριστώ θερμά!

(Photo Credits: ArteDiTre)