Η Μαρλένα Πολιτοπούλου δε χρειάζεται συστάσεις. Δημοσιογράφος σε εφημερίδες όπως «Τα Νέα» και ραδιόφωνο (ΕΡΑ), αλλά και καθηγήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Αθηνών στα Τμήματα Επικοινωνίας και ΜΜΕ και μία εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων του σύγχρονου ελληνικού αστυνομικού μυθιστορήματος.
Στο χνάρια της Αγκάθα Κρίστι και του Γιάννη Μαρή, η κυρία Πολιτοπούλου μας έχει συστήσει το δικό της ήρωα Παύλο Γ., ο οποίος είναι αρχιτέκτονας, που συνεργαζόταν με την αστυνομία ως σκιτσογράφος και διατηρεί το ρόλο του ειδικού συμβούλου του Τμήματος Ανθρωποκτονιών σε δύσκολες υποθέσεις. Ο συνδετικός κρίκος των υποθέσεων (και βιβλίων της συγγραφέως) είναι πως μετά το θάνατο του πατέρα του, ο οποίος είχε διατελέσει διοικητής Ασφαλείας, βρίσκει στα πράγματά του υλικό έρευνας ανεξιχνίαστων υποθέσεων (όπως «Η μνήμη της Πολαρόιντ» και το τελευταίο «Η Πηνελόπη των τρένων» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο), τις οποίες αποφασίζει να ξαναφέρει στο προσκήνιο, μέχρι να φτάσει στο τέλος τους.
Περισσότερα για την «Πηνελόπη των τρένων» δείτε εδώ.
Κυρία Πολιτοπούλου, πέραν της συγγραφικής «μαεστρίας», στο βιβλίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι λειτουργήσατε και ως δημοσιογράφος. Είναι τόσο ζωντανές οι εικόνες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γερμανία. Πόσο καιρό σας πήρε η έρευνα και πόσο κάνατε να γράψετε το βιβλίο;
Στα αστυνομικά μου έχω δυο βασικούς ήρωες, τον Παύλο Γ. και τον Περικλή Γιατζόγλου, αλλά κάθε φορά η ιστορία διαδραματίζεται σε άλλο τόπο με κέντρο εκκίνησης την Αθήνα. Αυτό σημαίνει πως κάνω έρευνα επί τόπου, συγκεντρώνω μαρτυρίες και μελετώ πολύ την ιστορία της περιοχής. Η έρευνα από τη γραφή δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει. Οι σημειώσεις μεταφέρονται, οι μαρτυρίες μετουσιώνονται, η ιστορία συνδέεται με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Για την Πηνελόπη εργάστηκα δυόμισι χρόνια. Η ιδέα γυρόφερνε στο μυαλό μου δυο χρόνια πριν.
Τα ονόματα που δώσατε στους ήρωες του βιβλίου είναι τυχαία ή συμβολίζουν κάτι για εσάς;
Τυχαίο δεν είναι τίποτα. Τα ονόματα έπρεπε να ταιριάζουν στην καταγωγή των ηρώων και προφανώς το όνομα Πηνελόπη και Οδυσσέας έχει έναν σαφή συμβολισμό που δεν χρήζει ερμηνείας.
Είστε από τις ελάχιστες Ελληνίδες γυναίκες συγγραφείς που είστε πιστή και ταυτίζεστε με το αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχετε σκεφτεί ή δοκιμάσατε να γράψετε κάτι άλλο;
Υπάρχουν ήδη μια σειρά νουβέλες που έχουν ως κέντρο τη γυναίκα μέσα στο ζευγάρι, πολλά διηγήματα, ένα λιμπρέτο με το οποίο ξεκίνησα και ένα θεατρικό για το ραδιόφωνο. Αγαπώ τη μικρή φόρμα ιδιαίτερα.
Γράφετε με τόσο επίκαιρο και γλαφυρό τρόπο, που πολύ εύκολα ο αναγνώστης βιώνει ως δική του την ιστορία. Κρίση, μετανάστευση, έγκλημα, είναι κάτι που είναι καθημερινότητά μας. Κάποτε παρηγοριά σε αυτά ήταν η φωνή του Καζαντζίδη; Σήμερα έχουμε παρόμοιες «φωνές»; Ανθρώπους που με την ιδιότητα ή ιδιαιτερότητά τους μπορούν να δώσουν κουράγιο;
Το φαινόμενο Καζαντζίδη είναι μοναδικό στα ελληνικά χρονικά μπορεί να συγκριθεί μόνο με έναν μύθο σαν την Αιγύπτια Ουμ Καλσούμ. Οι άνθρωποι παίρνουν κουράγιο από την Τέχνη σε διάφορες μορφές της, αλλά μια τέτοια λατρεία για κάποιον σύγχρονο έλληνα καλλιτέχνη δεν νομίζω πως υπάρχει σήμερα.
Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα σας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και γιατί;
Διαβάζω τώρα το «Πόλεμος και Πόλεμος» του Λάζλο Κρασναχορκάι. Εντυπωσιάζομαι από το σθένος του συγγραφέα να γράψει με έναν εντελώς προσωπικό και δύσκολο τρόπο και να καταφέρει να περάσει το μήνυμά του στο πλατύτερο κοινό.
Έχετε ξεκινήσει την επόμενη ιστορία που θα βασανίζει τον Παύλο Γ.;
Τη σκέφτομαι και συγκεντρώνω το μυαλό μου στην εποχή, στην επταετία της χούντας, χωρίς να εργάζομαι συστηματικά. Είναι νωρίς ακόμα, δεν έχω αποκοπεί από την «Πηνελόπη των τρένων».
Σας ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.
Γ.Σ.
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS