Στο νέο βιβλίο του Κυριάκου Αθανασιάδη «Αγκάθια και πικραλίδες» (περισσότερα δείτε εδώ) που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Bell συμβαίνει το εξής παράδοξο: αν και ουσιαστικά είναι μονόλογος, «λέγονται» τόσα πολλά… Δυο γυναίκες, η μία με Αλτσχάιμερ, η άλλη η αλλοδαπή που τη φροντίζει. Η δεύτερη, αν και δε γνωρίζει καλά τη γλώσσα, μιλά διαρκώς στην ηλικιωμένη για τη ζωή της, τις σκέψεις της, τους φόβους και τις ανησυχίες της. Οι σελίδες του βιβλίου φέρουν έντονο συναισθηματικό φορτίο, καθώς και πληροφορίες για το πολιτικό και κοινωνικό υπόβαθρο της Ελλάδας & της Αλβανίας τις προηγούμενες δεκαετίες.
Κύριε Αθανασιάδη, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο «Αγκάθια και πικραλίδες».
Ευχαρίστως! Καταρχάς, όλο το μυθιστόρημα είναι ένας μονόλογος. Είναι τα λόγια της γυναίκας που φροντίζει μία άρρωστη από Αλτσχάιμερ ηλικιωμένη, σε μια πολυκατοικία. Της μιλά διαρκώς για τα πάντα: για την καθημερινότητά τους, καθώς είναι όλο το εικοσιτετράωρο μαζί, για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα της ζωής της, για τους έρωτές της, και για το τώρα. Έτσι μαθαίνουμε πολλά για την ίδια, αλλά εντέλει και για την ηλικιωμένη γυναίκα που, σε αντίθεση με τη βοηθό της, δεν θυμάται πια το παραμικρό. Η ηλικιωμένη είναι Ελληνίδα, η γυναίκα που τη φροντίζει και της στέκεται είναι από την Αλβανία.
Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θέλετε να περάσετε στον αναγνώστη;
Κανένα απολύτως, δεν θέλω να περάσω κανένα μήνυμα σε κανέναν. Τα βιβλία γενικά δεν το κάνουν αυτό. Θέλω να αφηγηθώ μια ιστορία, και να περάσει καλά ο αναγνώστης μαζί της. Να την ευχαριστηθεί όσο γίνεται.
Ευλογία είναι να θυμάσαι ή να ξεχνάς;
Έχω πολύ άσχημο μνημονικό, αλλά αυτό δεν νομίζω να με έχει βοηθήσει πολύ στη ζωή μου. Όχι, προφανώς είμαστε φτιαγμένοι από το καθετί, από όλα όσα ζήσαμε, μάθαμε, αισθανθήκαμε κ.ο.κ., καλά και κακά. Κι αν ξεχνάμε και κάτι, πιθανόν να μη μας ξέχασε εκείνο. Δεν ξέρω αν τίθεται θέμα ευλογίας εδώ, αλλά είμαστε το αποτέλεσμα και των θετικών και των κακών αρνητικών μας, έτσι κι αλλιώς.
Γιατί «οι άνθρωποι αγαπάμε περισσότερο τους άλλους, όταν εκείνοι θυμούνται την αγάπη μας»;
Δεν ξέρω ποιος το είπε αυτό, αλλά νομίζω πως είναι προφανώς σωστό. Είμαστε πρόσωπα, άρα επιδιώκουμε διαρκώς την επικοινωνία, με κάθε τρόπο. Και την εκτιμούμε όταν τη βλέπουμε. Η δε αγάπη είναι μάλλον η υπ’ αριθμόν 1 επικοινωνία ανάμεσα σε δύο ανθρώπους.
Αν διαγραφόταν η μνήμη σας και μπορούσατε να θυμάστε για πάντα δυο γεγονότα της ζωής σας, ποια θα ήταν αυτά;
Δεν έχω κάνει κάτι τρομερά σημαντικό στη ζωή μου για να το ξεχωρίζω απέναντι σε άλλα. Δεν έχω πολεμήσει, ας πούμε, όπως τώρα οι Ουκρανοί. Δεν έχω σώσει μια ζωή. Δεν έχω πανηγυρίσει καν τίτλο με την ομάδα μου, τον Άρη, στην ενήλικη ζωή μου… Όλα τα υπόλοιπα, οι έρωτές μας, τα παιδιά μας, η δουλειά μας, τα βιβλία που βγάζουμε, τα βιβλία που διαβάζουμε, τα έργα που βλέπουμε, τα ταξίδια μας, τα τραπεζώματα με φίλους, είναι ξεχωριστά μεν αλλά μικρά και ταπεινά: είναι η ζωή μας. Εξ ου και, αν τυχόν διαγράφονταν από τη μνήμη μας με έναν μαγικό τρόπο, πάλι θα έβρισκαν τρόπο να είναι εδώ. Γιατί όλα τους είναι υπέροχα. Και γιατί όλα μαζί συνθέτουν την ύπαρξή μας.
Είμαστε περισσότερο ο εαυτός μας όταν απέναντι έχουμε γνωστούς ή αγνώστους;
Ποτέ δεν είμαστε ο εαυτός μας.
Τί είναι τελικά ευτυχία;
Δεν έχω ιδέα. Υποθέτω ότι για κάθε άνθρωπο ο ορισμός είναι διαφορετικός. Από την άλλη, η ευτυχία είναι πάντα σχεδόν στιγμιαία, όπως το παρόν. Ας πούμε, εμένα μού αρέσει να βλέπω ταινίες με τη γυναίκα μου τα βράδια, καθισμένοι στον καναπέ, με τα σκυλάκια μας και τη γάτα μας μαζί, ή να πηγαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο καφενείο τα μεσημέρια του Σαββάτου, με δύο καλούς φίλους. Αυτά τα δυο, αν δεν διακόπτονταν από τα προβλήματα της καθημερινότητας, ή της ζωής, θα τα λέγαμε μάλλον «ευτυχισμένη ζωή». Αλλά η ημέρα έχει χίλιες δυο αναποδιές, για όλους μας. Για άλλους πολλές μικρές και λίγες μεγάλες, για άλλους μόνο μεγάλες. Προσπαθώ να μην γκρινιάζω για τις δικές μου μικρές αναποδιές. Γιατί ζω στ’ αλήθεια μια ευτυχισμένη ζωή.
Ετοιμάζετε νέα δουλειά;
Πάντα βρίσκομαι μερικά βιβλία μπροστά όταν κυκλοφορεί κάποιο.
Ευχαριστούμε πολύ!
Facebook
Twitter
Tumblr
RSS