Παναγιώτης Τσίτος: «Η γη γυρίζει όλο και πιο γρήγορα όσο μεγαλώνουμε»

Το νέο βιβλίο του Παναγιώτη Τσίτου «Η γη τρέχει πιο γρήγορα» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Βακχικόν» είναι μια νουβέλα που ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και υπερρεαλισμού (περισσότερα για το βιβλίο δείτε εδώ). Καθημερινές σκηνές μιας κανονικής ζωής μπορούν ανά πάσα στιγμή να απορυθμίσουν την κανονικότητα και την ίδια τη ζωή.

Κύριε Τσίτο, πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο. 

Το “ Η γη τρέχει πιο γρήγορα ” είναι μια υπαρξιστική νουβέλα, την οποία ξεκίνησα να γράφω το 2013. Τότε, ήμουν ακόμη φοιτητής και παρά το γεγονός ότι είχα αρκετές ιδέες, δεν ήμουν ακόμη έτοιμος να διαχειριστώ ένα μεγάλο κείμενο. Έτσι, το 2018 ένιωσα πως μπορούσα πια να συνεχίσω από εκεί που είχα σταματήσει, ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο από την αρχή και το ολοκλήρωσα το 2019. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας νέος με το όνομα Μ., ο οποίος αφηγείται τα γεγονότα που συνέβησαν στη ζωή του στη διάρκεια ενός έτους. Η ιστορία ξεκινά με τον Μ. να ξυπνά από ένα όνειρο, το οποίο αλλάζει τη ζωή του χωρίς να μπορεί να εξηγήσει γιατί. Όλα γύρω του φαίνεται να χάνουν το νόημά του, η πόλη στην οποία ζει, η δουλειά του, οι άνθρωποι γύρω του, καθώς ο ίδιος βρίσκεται σε μια διαρκή αποσύνδεση από την πραγματικότητα. Αποφασίζει τότε πως ο μόνος τρόπος να σωθεί και να καταλάβει τι του έχει συμβεί είναι να τρέξει προς το άγνωστο. Εκεί ξεκινά και το ταξίδι του, στο οποίο θα γνωρίσει μέρη, πρόσωπα και καταστάσεις που θα τον αλλάξουν για πάντα. Το κύριο θέμα του βιβλίου είναι το υπαρξιακό κενό και η αγωνία που το συνοδεύει, καθώς ο πρωταγωνιστής καταλαβαίνει συνεχώς πως τίποτα στον κόσμο δεν είναι αρκετό για να το γεμίσει. Σε αυτό το ταξίδι ο Μ. ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στη λογική και την παράνοια, το πραγματικό και το μη πραγματικό, τη δημιουργία και την καταστροφή, για να συνειδητοποιήσει τελικά πως κανείς δεν τρέχει τόσο γρήγορα, ώστε να ξεφύγει από τους ίδιους του τους δαίμονες.

«Πότε γυρίζει πιο γρήγορα η γη»; 

Δυστυχώς, ή ευτυχώς η γη γυρίζει όλο και πιο γρήγορα όσο μεγαλώνουμε. Πιο μικρός είχα την πεποίθηση πως η ζωή απλοποιείται μεγαλώνοντας. Έχεις περισσότερες εμπειρίες και μπορείς να ανταπεξέλθεις καλύτερα και πιο αποτελεσματικά στις απαιτήσεις τις. Δεν έχω κάνει ποτέ μου πιο άστοχη πρόβλεψη, καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη, πιο απαιτητική και “ τρέχει” σε όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, σε σημείο που πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να επεξεργαστούμε όλον αυτόν τον όγκο των ερεθισμάτων, των παραστάσεων και της πληροφορίας που μας περιβάλλει. Αυτό το χάος αποτελεί μια καθημερινή μάχη την οποία καλούμαστε να δώσουμε κάθε μέρα, ακόμη και αν συχνά δεν το καταλαβαίνουμε.

Τελικά αξίζει να ζήσεις τ’ όνειρο και να πάψει αυτό να είναι όνειρο ή να μείνει για πάντα όνειρο; 

Ανάλογα με το τι αντέχει ο καθένας και τι όχι. Εγώ δεν έχω ιδιαίτερα καλή σχέση με ό,τι μένει ανεκπλήρωτο, οπότε προτιμώ σίγουρα να ζήσω το όνειρο και ας σβήσει, παρά να έχω συνεχώς στον νου μου την απορία. Καλύτερα να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν τόλμησα.

«Ποτέ δε σε σκοτώνει η θάλασσα, αλλά η αφέλεια της δικής σου ασφάλειας». Από ποια αφέλεια ασφάλειας κινδυνεύουμε σήμερα; 

Θεωρώ πως η μεγαλύτερη και πιο διαχρονική αφέλεια είναι η ψευδείς πεποίθηση ότι έχουμε χρόνο. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το ξέρεις ποτέ. Ειδικά η γενιά μου, λόγω της επισφαλούς οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης στην οποία μεγάλωσε, έχει συνεχώς το βλέμμα της στο μέλλον, στην εξασφάλισης μιας κάποιας σταθερότητας και ασφάλειας. Νομίζω ξεχνάμε πολύ συχνά πόσο εφήμερα είναι όλα γύρω μας, πόση αστάθεια επικρατεί στον κόσμο και αδυνατούμε να χαρούμε αυτό που έχουμε τη δεδομένη στιγμή, τα ωραία και απλά που προσφέρει η καθημερινότητα.

Με τη θεωρία τίνος φιλοσόφου νιώθετε πιο κοντά; 

Τόσο στο βιβλίο, όσο και γενικότερα στη σκέψη μου ξεχωρίζουν οι περιπτώσεις των Νίτσε και Καμύ. Ένας πολύ σημαντικός λόγος είναι πως και οι δύο απορρίπτουν τη διπολική σκέψη στη φιλοσοφία τους. Στη θεωρία μπορούμε, ίσως, να μιλήσουμε για καλό και κακό, για αλήθεια και ψέμα, άσπρο και μαύρο. Στη ζωή αυτά τα δίπολα παύουν να υπάρχουν, τα όρια είναι ρευστά έως και ανύπαρκτα και καταλήγουμε να ζούμε συνεχώς στην γκρίζα ζώνη. Σίγουρα δεν είναι μια καθησυχαστική οπτική, αλλά ούτως ή άλλως η σκέψη σπάνια καθησυχάζει. Ίσως και ποτέ.

Ετοιμάζετε νέο βιβλίο; 

Έχω ξεκινήσει το τελευταίο διάστημα να δουλεύω ένα καινούριο κείμενο, το οποίο έχει αρκετές ομοιότητες, αλλά και σημαντικές διαφορές με το προηγούμενο, κυρίως στον τρόπο γραφής. Έδωσα στον εαυτό μου αρκετό χρόνο από τη συγγραφή του βιβλίου και πιστεύω ότι είμαι έτοιμος να συνεχίσω. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται εν καιρώ.

Ευχαριστούμε πολύ!