Αλεξανδρος Διαμαντής: «Δε φοβάμαι να αναμετρηθώ με τα κύματα της ζωής όπου κι αν βρίσκονται»

Ξεγελά το νεαρό της ηλικίας του, αλλά ξαφνιάζουν ευχάριστα οι ικανότητές του. Ο Αλεξανδρος Διαμαντής που γνωρίσαμε ως επιμελητή της την έκθεσης «Ulysseeing» φέτος μας συστήνεται με άλλη ιδιότητα, αυτή του σκηνοθέτη σε ένα κλασσικό έργο του Γκαίτε, τον «Βέρθερο» (περισσότερα για την παράσταση δείτε εδώ).

Αλέξανδρε, ο «Βέρθερος» είναι η πρώτη σκηνοθετική σου δουλειά. Γιατί επέλεξες να ανεβάσεις το συγκεκριμένο κείμενο  του Γκαίτε;

Γιατί μιλάει για τον έρωτα,για τη δύναμη του ανθρώπου και τη χαρά της ζωής.

Γιατι η νιότη είναι δώρο ζωής και ήθελα να μιλήσω για τη χαρά και τη δύναμη  των νέων μέσα από μια παραβολή ενός πολύ μεγάλου έργου.

Γιατι τολμάμε τώρα, με το επείγον του σήμερα πριν περάσει η ζωή μας και η τρέλα μας και η αποφασιστικότητά μας.

Θέλουμε τα πάντα και τα θελουμε τωρα όπως λέγανε όλοι από παλιά.

Ο Βέρθερος όπως δείχνει και η υποδοχή του κόσμου είναι ένας τρυφερός επαναστάτης.

Ο Βέρθερος είναι ο Τζίμ Μόρισσον των Ντορς, ο Κέρτ Κομπέιν των Νιρβάνα κ.α.

Το θέατρο «Σημείο» είναι , κυριολεκτικά θα μπορούσαμε να πούμε, το δεύτερο σπίτι σου. Όταν σκέφτεσαι σκηνοθετικά ένα έργο, το τοποθετείς ασυναίσθητα στη σκηνή του;

Έχω μεγαλώσει μέσα στο θέατρο, έχω μεγαλώσει μέσα στις πρόβες, αλλά όχι.Η καλλιτεχνική μου σκέψη ονειρεύεται τόπους, χώρους, παντού.Μ’ αρέσει να είμαι κινητικός, ν’ αλλάζω να τρέχω και να δημιουργώ με τους συνοδοιπόρους μου και φίλους μου.

Είμαι ως άνθρωπος ανοιχτός στις επιλογές μου.

Ομολογω όμως ότι πάντα μα πάντα, η αρχική εικόνα, το αρχικό κάδρο είναι η σκηνή του Θεάτρου Σημείο,  όπου συναισθηματικά ανήκω.

Αν και χωροταξικά το θέατρο «Σημείο» δε βρίσκεται στις «παραδοσιακές» θεατρικές γειτονιές του κέντρου, έχει καταφέρει με τις παραγωγές του, να δώσει το στίγμα του, να έχει πιστό θεατρόφιλο κοινό του και ιδιαιτέρως μεγάλη απήχηση στη νεολαία. Πού πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Το Σημείο είναι ένα από τα σημαντικότερα και παλαιότερα θέατρα ρεπερτορίου,ένα θέατρο ουσίας.

Μέσα στα χρόνια παρουσίασε συγγραφείς ,έργα καινούργια από την Ελλάδα και το εξωτερικό πολλά από αυτά για πρώτη φορά. Αναφέρω ενδεικτικά  τον Χάινερ Μύλλερ και τον Κολτές ,το  Ζιώγα, τον Κούφαλη κλπ.

Ειναι επόμενο να λειτουργεί σαν ένας συνεκτικός πυρήνας καλλιτεχνών.

Θυμίζω την προ διετίας επαναλαμβανόμενη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς , που περιελάμβανε δράσεις 40 καλλιτεχνών σαν μία ανοιχτή πλατφόρμα παρεμβατικών ιδεών,ένα πρωτότυπο καλλιτεχνικό γεγονός μοναδικό για την Ελλάδα.

Το Σημείο έχει ταυτότητα,παρεμβατικότητα και δεν είναι ένα θέατρο που απλά παραθέτει έργα ή δράσεις, αλλά αναζητά πάντα το μέλλον .

Πόσο αποθαρρυντικό είναι για έναν τόσο νέο άνθρωπο να ξεκινά σε αυτόν το χώρο με τις σημερινές συνθήκες, κρίση, ενδεχόμενο κλείσιμο καναλιών κτλ;

Κοιτάζω μπροστά.

Οσο δύσκολα και εαν είναι τα πράγματα έχω μάθει να παλεύω σκληρα και να κοιτάζω μπροστά.

Θέλω βαθιά μέσα μου η ομορφιά του κόσμου να κατοικήσει ξανά στις ζωές των ανθρώπων.

Ειμαι αισιόδοξος άνθρωπος και νομίζω ότι όλες οι παρεμβάσεις φωνάζουν ένα πράγμα.

Η ομορφιά της περιπλάνησης του ανθρώπου, του πολύχρωμου καμβά της ζωής.

Ζήσε και ρούφηξε τη ζωή με ομορφιά.

Προέρχεσαι από μία καλλιτεχνική οικογένεια. Η απόφασή σου να υπηρετήσεις και συ την τέχνη του θεάτρου θεωρείς ότι είναι και λίγο «κληρονομική»;

Καθόλου. Μικρός ήθελα να γίνω γιατρός εντόμων. Αστειεύομαι βέβαια, αλλά μιά ζωή οι συζητήσεις και οι φίλοι μέσα στο σπίτι ήταν πάντα θέατρο, κείμενα, πρόβες.

Στράφηκα συνειδητά σε μιά σπουδή πάνω στη μελέτη της τέχνης για να μπορέσω να γνωρίσω από κοντά τα πάντα.

Σκέφτομαι κάποια στιγμή να φύγω στο εξωτερικό να συνεχίσω τις σπουδές μου, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει πάνω από όλα είναι η χώρα μου.

Θέλω να προσφέρω στη χώρα μου, θέλω να αλλάξω πράγματα εδώ , θέλω να μιλήσει η γενιά μου.

Ποιο άλλο έργο θα ήθελες να σκηνοθετήσεις;

Τον Αμλετ και τον Γλάρο.

Νομίζω ότι παλεύοντας με τα μεγάλα κείμενα , σκοτώνοντας τον πατέρα σου σε εισαγωγικά , μπορείς να βρείς τη δικιά σου γλώσσα.

Δε φοβάμαι να αναμετρηθώ με τα κύματα της ζωής όπου κι αν βρίσκονται.

Πώς προτιμάς να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Με τους φίλους μου, να διαβάζω, να περπατάω πολύ που μαρέσει. Χάνομαι στη πόλη και αυτό με τροφοδοτεί.

Τί άλλο να περιμένουμε από σένα;

Δε μ’ αρέσουν τα λόγια σ ύντομα μαζί με τους φίλους μου θα ξεκινήσω μία δράση στην Καλών Τεχνών που αφορά το Προσφυγικό.